rie jaar geleden heeft Prof mr. Pieter van Vollenhoven, als voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV), een memorabele presentatie gegeven op het jaarcongres van de NVVK. De veiligheidsrelatie tussen overheid en samenleving was het onderwerp en de beschermheer van de NVVK wees op de onbalans die aanwezig is tussen overheid en private partijen als het om de verantwoordelijkheid voor veiligheid gaat. De overheid wijst wel naar ‘de
samenleving’ als mede verantwoordelijke, maar het is onduidelijk waar de verantwoordelijkheid van de overheid ophoudt en die van andere partijen begint. De presentatie is gepubliceerd in het Tijdschrift voor toegepaste Arbowetenschap van 2008, nr. 2. In hetzelfde nummer hebben een aantal leden van de NVVK de eerder genoemde onbalans nader uitgewerkt. De kwaliteit van toezicht is dan ook een terugkerend thema en ook dat onderwerp is in het
tijdschrift aan de orde geweest in hetzelfde nummer en twee jaar later. Kun je van een overheid verwachten dat ze een systeem van toezicht organiseert waarmee grote calamiteiten en ernstige ongevallen voorkomen kunnen worden? Op dit moment overlijden er meerdere duizenden mensen onnodig aan beroepsziekten, door medische fouten, en aan verkeers- en arbeidsongevallen. En verder kent ons land een indrukwekkende lijst van rapportages van de OVV naar grote calamiteiten in de private sector. Die kans op calamiteiten is in Nederland groot, met zijn concentratie van gevaarlijke industrieën en activiteiten nabij dichtbevolkte gebieden. Datzelfde argument geldt ook voor België. Hoe moeten we veiligheid in de toekomst organiseren, hoe komen we tot een acceptabele afweging van veiligheidsdoelen ten opzichte van andere doelen van een onderneming of organisatie, hoe voorkomen we dat de zoektocht naar een schuldige, gedreven door media en te enthousiaste politici en deskundigen,
de analyse van achterliggende factoren vertroebelt? En als laatste, welke rol zou toezicht moeten vervullen? Deze en andere vragen komen aan bod in de CGC-NVVK bijeenkomst.
